Με μια ψυχή σαν ιαχή
πολέμου τριγυρνάω
μια μάχη δίνω το πρωί
το βράδυ την ξεχνάω.
Μ` ένα κορμί χωρίς ορμή
αδυναμίας μαγνήτη
κάνω τη νύχτα σύμμαχο
κάνω το δρόμο σπίτι.
Κι από τα χαρακώματα
ρίχνω αδιακρίτως
και κρύβομαι μετά ξανά
στης σκέψης μου το κήτος.
Κι από τις πολεμίστρες μου
σφαίρες κρυφά εκτοξεύω
κι αν έρθει πάλι το πρωί
βγαίνω και τις μαζεύω.
Με μια ματιά, δειλή φωτιά
έχω πολλά να κάψω
και πρώτη το φυτίλι μου
εγώ να το ανάψω.
Με μια ενοχή, γλυκιά βροχή
μέσα μου πλημμυρίζω
κι όλο αρχίζω πόλεμο
μα στα μισά γυρίζω.