Στη μάνα Γη θα ξαποστάσω ένα λεπτό
για να ακούσω ιστορίες που λησμονώ
κι όσο πιο βαθιά πηγαίνω
νέες θύμησες υφαίνω, στης μνήμης τον ιστό.
Την εποχή που ήταν όλα αληθινά
ένα τραγούδι σου ψιθύριζε γλυκά
λόγια αγνά κι αγαπημένα
απ’ τη φύση τους ταμένα, στις ανθρώπινες ψυχές.
Κύλησ’ η σκέψη μου πίσω και είδα
ανθρώπινες μορφές με φωνές αγγελικές
πίστη γλυκιά στην κρυφή μου ελπίδα
τον δρόμο μου να βρω, για να λυτρωθώ
Στης μελωδίας σου το πέπλο να χαθώ
ζωή που ρέεις σαν αθάνατο νερό
κι όσο πιο βαθιά πηγαίνω
το λιμάνι το κρυμμένο στην καρδιά σου αναζητώ
Στη μάνα Γη θα ξαποστάσω ένα λεπτό
να ξαναφέρω το χαμένο μου εαυτό.