Υπάρχει μια θάλασσα μόνη
το χειμώνα παγώνει καλοκαίρι γελά
το δάκρυ τ’ αλμυρό της με βρέχει
σαν παιδί π’ όλο τρέχει σε χρυσή αμμουδιά
Φοβάμαι όμως τη νύχτα να σου πω
τ’ αστέρια που πέφτουνε κρύψ’ τα
να γίνει ο βυθός ουρανός
κι εγώ να ψαρεύω το φως απ’ την προβλήτα
Υπάρχει της ψυχής το καράβι
που σαλπάρει με χάδι
η στεριά το γερνά
ο χρόνος το γεμίζει σημάδια
και βουλιάζω τα βράδια στη θολή σου ματιά
Φοβάμαι όμως τη νύχτα να σου πω
τ’ αστέρια που πέφτουνε κρύψ’ τα
να γίνει ο βυθός ουρανός
κι εγώ να ψαρεύω το φως απ’ την προβλήτα
Φοβάμαι όμως τη νύχτα να σου πω
τ’ αστέρια που πέφτουνε πνίξ’τα
να γίνει ο βυθός ουρανός
κι εγώ να ψαρεύω το φως απ’ την προβλήτα
απ’ την προβλήτα
απ’ την προβλήτα