Τόσα χρόνια στους δρόμους γυρίζω
και πιάνω κουέντα στη βροχή,
μάτια νέα γνωρίζω,
μα σπίτι γυρνάω μοναχή.
Τα κλειδιά πάντα αφήνω στην πόρτα,
μα δεν την ανοίγει κανείς,
χάθηκα μέσα στα φώτα
κι εσύ δε λες να φανείς.
Κράτα μου το χέρι και πάμε
σ’ έναν άλλο κόσμο μαζί,
το σκοτάδι φοβάμαι
και το θεριό που μέσα μου ζει.
Είναι η αλήθεια μου δρόμος
που `χει στο χιόνι θαφτεί,
ό,τι απόμεινε αθώο,
έχει βαθιά μου κρυφτεί.
Το σχοινί που κρατάει τα όρια
το `κοψα καιρό,
δε ζητώ, δε χρωστώ περιθώρια,
θέλω μόνο το φως να χαρώ.