Είχα κρατήσει λάφυρο τ’ όνειρο του χειμώνα
να μη με βρει η άνοιξη με χέρια αδειανά
κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο μες τον δικό μου αιώνα
κοιτάζω με κατάνυξη τον ήλιο να περνά
Να σε δώ να ξυπνάς
να σε λούζει το φως κι ένας άγιος κρυφός
να τρυπώνει στη μέρα
δίχως να με ρωτάς
ν’ ανασαίνεις φιλιά και γλυκά να μου λες
καλημέρα
Μέσα στον ύπνο μη χαθείς γιατί αν σε δει η σελήνη
θα κλέψει την αγκάλη σου για να `χει συντροφιά
κι αν φέγγεις στο στερέωμα μονάχος του θα μείνει
ο ουρανός μου που διψά ν’ αγγίξει τη στεριά