Άσε με, την άμμο με το πόδι να χαράζω
να ξέρω πως εδώ ξεχειμωνιάζω
να είσαι το κρεβάτι και το σπίτι μου εσύ
Άσε με, στο δέρμα σου να γίνομαι συνήθεια
να φτιάχνω προσευχές και παραμύθια
να περπατώ στο δρόμο απ’ το μέρος το δεξί
Άσε με να λέω σαν σε βλέπω να γερνάς
πως αγαπώ τα λάθη σου πιο πάνω κι από μένα
να ήμουν πάλι νέα και ξανά,
να ζούσαμε εκείνη τη Δευτέρα
που έπεσες επάνω μου τόσο βιαστικά
έξω απ’ το Δημαρχείο,
πηγαίνοντας με φόρα στο γραφείο,
νέος, που μόλις είχε βρει δουλειά
Άσε με, να κάθομαι μονάχη στην κουζίνα
να σκέφτομαι τα χρόνια μου εκείνα
που ήσουν ένας άγνωστος για μένα μοναχά
Άσε με, πώς κύλησαν τα χρόνια σε σεντόνια
σε νύχτες και κουβέντες στα μπαλκόνια
σε λόγια που σφραγίσανε για πάντα τη ματιά
Άσε με να λέω σαν σε βλέπω να γερνάς
πως αγαπώ τα λάθη σου πιο πάνω κι από μένα
να ήμουν πάλι νέα και ξανά,
να ζούσαμε εκείνη τη Δευτέρα
που έπεσες επάνω μου τόσο βιαστικά
έξω απ’ το Δημαρχείο,
πηγαίνοντας με φόρα στο γραφείο
νέος, που μόλις είχε βρει δουλειά