Όταν μ’ αποχαιρέτησες
και με το δείχτη σου σημάδεψες το γεια,
εγώ είχα φύγει, ήμουνα κιόλας μακριά.
Μ’ ένα μικρό καΐκι χαρτονένιο
απ’ το δωδεκάφυλλο τετράδιο της ζωής μου
πανιά είχα βάλει τα όνειρά μου.
Τις νύχτες μου έφτιαξα κουπιά,
σημαία μια φτερούγα απ’ την καρδιά μου,
για θάλασσα λίγη ερημιά.
Πού είσαι, πού είσαι;
Ταξίδι μακρινό μ’ άφησες
μονάχη μου να πάω.
Πού είσαι, πού είσαι;
Την γοργόνα να ρωτήσεις
αν ζω, αν ζω, αν ζω κι αν σ’ αγαπάω.
Όταν μ’ αποχαιρέτησες
με το μαντήλι σου να κρύβει το σταθμό,
εγώ είχα φύγει σε δρόμο δίχως γυρισμό.
Μ’ ένα μικρό τρένο ζωγραφισμένο
με γκρίζο τη λαχτάρα μου και άσπρο τη ματιά μου,
για ράγες τα ίχνη απ’ τη ζωή σου,
βαγόνια τα σπίτια τ’ αδειανά,
στις αποβάθρες σκιές απ’ το κορμί σου
και τούνελ κραυγή στην ερημιά.
Πού είσαι, πού είσαι;
Ταξίδι μακρινό μ’ άφησες
μονάχη μου να πάω.
Πού είσαι, πού είσαι;
Την γοργόνα να ρωτήσεις
αν ζω, αν ζω, αν ζω κι αν σ’ αγαπάω.