Είχα πέσει σε μελαγχολία
κάποιες μέρες του καλοκαιριού
που με άφησες χωρίς αιτία
κι είχα μια καρδιά μικρού παιδιού.
Είχα πέσει σε μελαγχολία,
όλα γύρω μου ήταν σκοτεινά
που για σένα έγινα θυσία
και δε θα σε δω ποτέ ξανά.
Θα πληρώσεις όταν έρθει η ώρα,
με τους φίλους μου θα ψάχνεις γι’ αφορμή,
να με δεις για να περάσει η μπόρα,
μα για σένα θα `μαι μια παλιά γνωστή.
Είχα πέσει σε μελαγχολία...
Δεν μπορούσα να το φανταστώ
που σου είχα τόση αδυναμία
κι ακριβά θα το πληρώσω αυτό.
Είχα πέσει σε μελαγχολία...
Πώς μου το `κανες εσύ αυτό;
Πουθενά δε βρίσκω πια ουσία
κι έτσι δύσκολα σε ξεπερνώ.