Κάπου στης καρδιάς τα μέρη
κει που ζούνε οι πληγές,
της ψυχής μας καλογέροι
ζούνε μόνο θύμησες.
Κάπου εκεί κι η θύμησή σου
σιγοζεί σαν προσευχή,
να θεριεύει, να μερεύει
μα να είναι πάντα εκεί.
Έχω δένδρο φυτεμένο
στην πατρίδα της ψυχής,
πόθο του έριξα για χώμα
αίμα για να δροσιστείς.
Έχει φύλλα τα μαλλιά σου
τα χεράκια σου κλαδιά,
και η ρίζα του είναι φως μου
της καρδιάς μου η μαχαιριά.