Τι κορμί να σου δώσω, τι ψυχή να μου δώσεις;
Και τι νόημα έχει τέτοια συναλλαγή;
Σ’ένα κόσμο που τρέχει και πουλά όσο όσο
Τις απλές του αξίες, που του δώρισε η γη
Κι όλο εξαργυρώνει μ’ενοχές τη φυγή
Οι αμφίβολες μέρες φέρνουν άγονες νύχτες
Και ο ύπνος αφήνει μια γεύση σκουριάς
Τα ματόκλαδα γέρνουν και ζητούν αναμνήσεις
Και βοήθεια από τ’άστρο, που το σβήνει ο βοριάς...
Με σκοτάδι χτισμένα του μυαλού σου τα τείχη,
Δαχτυλιές κάποιων άλλων στο μικρό σου "εγώ"
Κύματα των υφάλων που παλεύουν να φθείρουν
Το σημάδι που είχες της ζωής οδηγό
Κάποιο βράδυ μου είπες: "δώσ’ μου κόσμο να βγω..."
Τι κορμί να σου δώσω;
Τι ψυχή να μου δώσεις;
Δεν μπορώ να σε σώσω
Ούτε να με γλιτώσεις
Απ’το άγριο χάδι του καιρού που περνά