Καταμεσής του πέλαγου
πεθαίνει τρεχαντήρι,
είχες παιδί, μανούλα μου,
αϊτό, καραβοκύρη.
Κι η θάλασσα τον ζήλεψε,
η θάλασσα τον πήρε,
άσπρο πανί δε φαίνεται,
να σιγοκλάψεις, γείρε,
να σιγοκλάψεις, γείρε.
Κι είναι μανού- μανούλα, Πασχαλιά
και πού να δώ- να δώσεις τα φιλιά,
και πού να δώ- να δώσεις τα φιλιά,
κι είναι μανούλα, Πασχαλιά.
Τις Κυριακές σαν έβγαινε,
τραγούδαγαν οι δρόμοι,
στων κοριτσιών τα όνειρα
σαν ήλιος λάμπει ακόμη.
Ήταν παιδί ολόδροσο,
το γέλιο του θυμήσου,
ωκεανός, μανούλα μου,
ο πόνος στην ψυχή σου,
ο πόνος στην ψυχή σου.
Κι είναι μανού- μανούλα, Πασχαλιά
και πού να δώ- να δώσεις τα φιλιά,
και πού να δώ- να δώσεις τα φιλιά,
κι είναι μανούλα, Πασχαλιά.