Αφρική, σου τραγουδάω
με της Άνοιξης το στόμα,
νάτη η λευτεριά σιμά σου,
μα δεν άστραψεν ακόμα
Φονικό το δόρυ ρίξε
στα κορμιά των σταυροφόρων
κόκκινα τα δόντια δείξε
στα τραπέζια των εμπόρων.
Τώρα πια δεν έχεις γλώσσα,
τώρα η πίκρα σου παρέκει
σώπαινες αιώνια τόσα
που τα λες με το τουφέκι.
Τύμπανα παντού χτυπάνε
σε ρυθμό λευτερωμένο
όσα χρόνια σε πονάνε
τόσα χρόνια περιμένω.
Όλα αλλάζουν χρώμα τώρα,
όλα δες ξαναγεννιούνται,
συ, ταπεινωμένη χώρα,
ξύπνησες και σε φοβούνται.