Στο μυαλό μου τριγυρνάει
μια εικόνα που πονάει
κι έχει τη δική σου τη μορφή,
δάκρυ δάκρυ η νύχτα φεύγει
κι η ψυχή μου σε γυρεύει
στα χαλάσματά της να σε βρει...
Γίναμε οι δυο ένας,
χάνομαι στον καναπέ μας,
που αγκαλιά καθόμασταν παλιά
και μες τα χιλιάδες βράδια
ανεξίτηλα σημάδια
πάνω μας αφήναν τα φιλιά...
Κι αντιγράφω αναμνήσεις απ’ το χθες
ξαναζώ τις πιο ωραίες μας σκηνές,
στην καρδιά μου που δε θέλεις πια να μπεις
δίνω απόψε ... μια παράταση… παράταση ζωής ...
Το δωμάτιο με πνίγει,
για ν’ αντέζω που’ χεις φύγει
φτιάχνω ένα ψέμα να κρυφτώ,
μια σκιά κυλάει στο τζάμι
κι όνειρα ο νους μου κάνει
πως θα μου φωνάξει « σ’ αγαπώ »...