Από την ανατολή ως τη δύση κι από το βορρά ως το νότο,
οι πατρίδες αναπαύονται στων αιώνων τις αιώρες. Ένας ήλιος
για όλους χώρεσε σε μια φωταχτίδα και πίσω απ’ την καγκελόπορτα
έγνεψε του γιασεμιού ν’ ανοίξει. Μοσχοβολούν οι στράτες.
Λύσε τα μαλλιά σου κι ανάσαινε... τον έρωτα
Το γιασεμί επέρασεν
κι είπε του κρίνου «γεια σου»
κι ο κρίνος του απάντησε
«Βαριά είν’ η μυρωδιά σου».
Μα τον άγιο Κωνσταντίνο
αν σε χάσω, τι θα γίνω
Καβγάδες με το γιασεμί
έβαλε πάλι ο κρίνος
στη μυρωδιά του γιασεμιού
μαραίνεται κι εκείνος.
Μα τον άγιο Κωνσταντίνο
το νερό που πίνεις πίνω
Το γιασεμί στη πόρτα σου
μοσχοβολούν οι στράτες
κι η μυρωδιά του η βαριά
ζαλίζει τους διαβάτες.
Δώσ’ του, δώσ’ του, δώσ’ του, δώσ’ του
να `χει ο νους και ο λογισμός του.