Σʼ έχασα μέσα στις ρωγμές
των δρόμων που σ’ αγάπησαν
κι άντεξα μόνο δυο στιγμές
μετά λεπτό δεν κράτησα.
Σʼ έχασα μέσα στις σκιές
πέρασες σαν αγέρι
τα μάτια μου σκοτείνιασαν
κι ας ήταν μεσημέρι..
Δεν ξημερώνει πια εδώ
ανατολή δεν έχει
τα μάτια μου μια συννεφιά
και στην ψυχή μου βρέχει.
Το `ξερα, το περίμενα
είχες φτερά στα μάτια
και στης φυγής περπάταγες
πάντα τα μονοπάτια.