Στο κατώφλι ένα γράμμα πεταμένο
και στη πόρτα κρεμασμένα τα κλειδιά
έτσι βρήκα σκοτεινό και ρημαγμένο
το φτωχό μας το σπιτάκι μια βραδιά
Έφυγες και που μ’ αφήνεις
ένα σπίτι πώς το κλείνεις
Η μικρή μας καμαρούλα μόλις μπήκα
βλέπω άδειο το κρεβάτι κι ορφανό
και τη βέρα στο προσκέφαλό σου βρήκα
ποιος σε πήρε, που να πήγες και πονώ
Έφυγες και που μ’ αφήνεις
ένα σπίτι πώς το κλείνεις
Με το κλάμα συντροφιά θα ξενυχτήσω
νοσταλγώντας μια φευγάτη αγκαλιά
το πρωί με τι κουράγιο να ξυπνήσω
με τι όρεξη να πάω στη δουλειά
Έφυγες και που μ’ αφήνεις
ένα σπίτι πώς το κλείνεις