Φυσσαλίδα με φως
η πανσέληνος στον ουρανό...
Στην παλίρροια πως
να ορίσω το κύμα εγώ.
Νοσταλγώ
ότι μ’ άφησε μόνος να ζω,
γειτονιές
του ονείρου
για πάντα κλειστές.
Νοσταλγώ
τις ημέρες που ήσουν εδώ...
Γεφυρώνω στιγμές
με το βήμα αργό να περνάς,
να σφραγίζεις ρωγμές
με αγνά υλικά της καρδιάς.