Τον δρόμο αυτό που ξενυχτώ εγώ τον διάλεξα
και δε μετάνιωσα ποτέ που δεν τον άλλαξα
μ’ ένα ζεϊμπέκικο βαρύ περνούν οι μέρες μου
το ίδιο είναι οι Κυριακές και οι Δευτέρες μου.
Και δε μου καίγεται καρφί εδώ που βρέθηκα
γιατί τα πρέπει και τα μη όλα βαρέθηκα,
θέλω με φίλους κάθε βράδυ να τα πίνουμε
κι’ όλα του κόσμου τα στραβά στάχτη να γίνουνε.
Όλες τις νύχτες περπατώ χωρίς κατεύθυνση
τα όνειρά μου πια δεν έχουνε διεύθυνση
μπροστά μου όσα και να βρω καλοδεχούμενα
και διαγράφω εντελώς τα προηγούμενα.
Και δε μου καίγεται καρφί εδώ που βρέθηκα
γιατί τα πρέπει και τα μη όλα βαρέθηκα,
θέλω με φίλους κάθε βράδυ να τα πίνουμε
κι’ όλα του κόσμου τα στραβά στάχτη να γίνουνε.