Το παιδί το προδομένο
κάθεται και δε μιλά,
το τσιγάρο αναμμένο,
μοναχό του στη γωνιά.
Αχ! και να `τανε σαν χθες,
ο μικρός ο καφενές,
ο μικρός ο καφενές,
αχ! και να `τανε σαν χθες.
Είναι περασμένες έξι
κι είν’ τα μάτια του βαριά,
μόνο εκείνη είχε φταίξει,
τι αξία έχει πια.
Αχ! και να `τανε σαν χθες,
ο μικρός ο καφενές,
ο μικρός ο καφενές,
αχ! και να `τανε σαν χθες.
Οι φωνές και τα τσιγάρα
πνίξανε το μαγαζί,
κατεβάστε την αμπάρα
κι άστε το να κοιμηθεί.
Αχ! και να `τανε σαν χθες,
ο μικρός ο καφενές,
ο μικρός ο καφενές,
αχ! και να `τανε σαν χθες.