Οι γυναίκες με τα μαύρα, ξυπνούν τα χαράματα
στα στενά τους μπαλκόνια σκουπίζουν τα φύλλα
και κοιτάνε τη θάλασσα.
Γυναίκες με μαύρα, σκισμένη αγκαλιά
παντρεμένες με βία ή από αγάπη βαθιά
οι μικρές που γαμπρίζουν, εποχές τους θυμίζουν
που ήταν τα μάτια τους δροσερά ...
Τις βλέπω καθώς γυρίζουν παρέα απ’ τα μνήματα
τις ακούω ψιθυρίζουν σε χιλιάδες ορόφους
και μοιράζουν γλυκίσματα.
Και στα παιδιά τους χαρίζουν κειμήλια ακριβά
μα οι γραμμές τους βουίζουν, δεν τα βλέπουν συχνά
κι όλα αυτά τις πληγώνουν μα στο τέλος φιλιώνουν
γιατί ποιος σαν τη μάνα ξέρει ν’ αγαπά.
Κι όλο στρώνουν, ξεστρώνουν και τινάζουν χαλιά
σε σαλόνια όπου χρόνια άνθρωπος δεν πατά
και τα βράδια ζαρώνουν όταν οι φόβοι τις ζώνουν
πάντα την πόρτα κλειδώνουν διπλά.
Και τότε τις προσευχές τους τις πνίγουν τα κλάματα
γιατί είναι οι ζωές τους, του φθινοπώρου φύλλα
που σκορπάνε στη θάλασσα ...