Τις νύχτες που φαλτσάριζες και μου `ριχνες
θολά χαμόγελα κι ελπίδες φωτεινές
από το μοβ σου το κραγιόν φιλιά στο γράμμα μου
ήτανε κούκλα μου παιχνίδι.
Σ’ ένα δωμάτιο παιδικό που `χε στους τοίχους του
κηλίδες αίμα από παιχνίδια ζωντανά
σε μια αφίσα μια μικρούλα που σιγόκλαιγε
κι εσύ την έκανες γριά.
Ήσουνα έμβρυο όταν σου πρωτοβάζανε
ορό στο αίμα σου και δόσεις LSD
θόλωσε η σκέψη και το μυαλό σταμάτησε
σε στάση αλλόκοτη, νεκρή.
Τα παιχνιδάκια μεσ’ τα χέρια σου σκεπάστηκαν
από τη σκόνη των αιώνων την ξανθιά
μα σε κράτησαν ζωντανή οι μαγαζάτορες
και στην βιτρίνα τους σε στήσαν μοναχιά.
Δημοκρατία όμως φυλάξου από τα τέκνα σου
που για τη μοίρα τους εκδίκηση ζητάν
κι ας είσαι ανάπηρη, δε θα κωλώσουν
θα ξεκάνουν μια χαρά.