Η ώρα έφτασε αντίο να σου πω
όσο κι αν μέσα μου το νιώθω σ’ αγαπώ.
Δες καμιά φορά η ζωή
πόσο αλλού μας οδηγεί,
από αυτό που εγώ κι εσύ ονειρευτήκαμε
χαθήκαμε…
και σαν τελειώσει αυτή η στιγμή
δε θα ‘μαστε μαζί.
Μα αφού δε γίνεται λιμάνι δίχως θάλασσα,
πανσέληνος αν λείπει ο ουρανός.
Πες μου πώς γίνεται οι δυο μας να χωρίσουμε
αφού ένα εμάς μας έπλασε ο Θεός,
όχι δε γίνεται…
Πόσο ασήμαντα μου μοιάζουν τώρα πια
όσα μας κάνουνε να ζούμε χωριστά.
Να που όλα στη ζωή
κρέμονται από μια κλωστή
της αγάπης μας τη φλόγα μόνη αφήσαμε
τη σβήσαμε…
Μα πες μου εδώ στα σκοτεινά
γιατί είμαστε αγκαλιά;
Γιατί αφού δε γίνεται λιμάνι δίχως θάλασσα,
πανσέληνος αν λείπει ο ουρανός,
γι’ αυτό δε γίνεται οι δυο μας να χωρίσουμε
αφού ένα εμάς μας έπλασε ο Θεός,
όχι δε γίνεται...
Μα αφού δε γίνεται λιμάνι δίχως θάλασσα,
πανσέληνος αν λείπει ο ουρανός.
Πες μου πώς γίνεται οι δυο μας να χωρίσουμε
αφού ένα εμάς μας έπλασε ο Θεός,
όχι δε γίνεται, δε γίνεται…