Μούσα, μέσ’ στη φυλλωσιά,
τιό τιό τιό τιοτίγξ
πλουμιδόφωνη λαλιά,
που μαζί σου πάντα εγώ
στη λογγιά και στο βουνό,
τιό τιό τιό τιοτίγξ,
καθιστός στης φλαμουριάς τη φούντα,
τιό τιό τιό τιοτίγξ
με τα κελαϊδήματά μου
τα γλυκογυρίσματά μου
διαλαλώ, κρατώ το ίσο
τιό τιό τιό τιοτίγξ
τιό τιοτίγξ
στο άγιο πνεύμα το βουνίσιο
και τους νόμους τους ιερούς
στης μητέρας τους σεμνούς χορούς
τιό τιό τιό τιοτίγξ
τιό τιοτίγξ
όπου σαν τη μέλισσα απ’ τον ανθό
βύζαξε κι ο Φρύνιχος τον ήχο το γλυκό
τιό τιό τιό τιοτίγξ
τιό τιοτίγξ
τιό τιοτίγξ
τιό τιοτίγξ.