Μπορεί να έχω χάσει για πάντα το φως του ήλιου
μπορεί στο σταυροδρόμι αυτό ν’ απλώνει σκοτεινιά.
Μπορεί και να φταίει το ριζικό το κάρμα,
μπορεί μια φάση να περνώ,
μπορεί και να `ναι αργά.
Έχω παράξενη καρδιά
στη μοναξιά με σπρώχνει.
Και ότι αγαπήσω αληθινά
αυτή μακριά το διώχνει.
Έχω παράξενη καρδιά
σ’ εκείνη το πιστώνω
να σταματάει στη χαρά,
μα να χτυπά στο πόνο.
Την ευχή σου δεν ζητάω και ούτε το όχι θέλω,
μη με ξεχάσεις δε θα πω δε θα `ταν το σωστό.
Μα σαν ν’ ανοίγει η μέρα ανθόσπαρτο λιβάδι
μια καλημέρα να μπορώ,
από τον παλιό καιρό.
Έχω παράξενη καρδιά
στη μοναξιά με σπρώχνει.
Και ότι αγαπήσω αληθινά
αυτή μακριά το διώχνει.
Έχω παράξενη καρδιά
σ’ εκείνη το πιστώνω
να σταματάει στη χαρά,
μα να χτυπά στο πόνο.
Έχω παράξενη καρδιά
σ’ εκείνη το πιστώνω,
να σταματάει στη χαρά,
μα να χτυπά στο πόνο.