Η μέρα κείνη δε θ’ αργήσει
που μπρος μου θα σε ξαναδώ
το φως του ήλιου θα ραγίσει
και συ θα τρέχεις προς τα δω
θε να σκορπά το μέτωπό σου
χρυσή βροχή στον ουρανό
και θα `ν’ τ’ ωραίο πρόσωπό σου
κι απ’ το φεγγάρι πιο χλωμό
Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας
όλα θα λάμψουνε αλλιώς
και θα χαθεί μες τις σκιές μας
όλος ο κόσμος ο παλιός
Η μέρα κείνη δε θ’ αργήσει
κυνηγημένο μου πουλί
σε πήρε κάποτε η δύση
σε ξαναφέρνει η ανατολή