Διαμαντόπετρες που αφήνει το φεγγάρι
και ασήμια απ’ το φουστάνι της βροχής,
σκουλαρίκια απ’ της Σμύρνης το παζάρι
θα σου φέρω πως με νοιάζεσαι αν μου πεις.
Τα βελούδα μιας αυγής που ανατέλλει
θα κρατώ να σε σκεπάσω αν κοιμηθείς,
να `χεις όνειρα ροδόσταμο και μέλι
και βασίλισσα στο Ταζ Μαχάλ να μπεις.
Ένα καράβι θ’ αρματώσω
με τα κανόνια της καρδιάς,
να πολεμήσω ό,τι φοβάσαι,
να λευτερώσω ό,τι αγαπάς.
Σε βουνά θα σ’ ανεβάσω ν’ αγναντέψεις
του πελάγου τρυφεράδα και θυμό,
αν μια νύχτα ορκιστείς να με φορέσεις
στο κορμάκι σου λυγμό μεταξωτό.
Γιασεμιά που ανασταίνουν τις αισθήσεις
θα σου φέρω απ’ τον κήπο τ’ ουρανού,
των μαλλιών τον καταρράχτη να στολίσεις
να πλανεύει η θωριά του ξωτικού.