Νυχτώνει πάλι κι ο ουρανός
τα μάτια του ανοίγει
γίνεται η σκέψη μου καπνός
κι ένας καημός βαρύς γλυκός
σύννεφο με τυλίγει
Βαραίνουνε τα μάτια μου
τα βλέφαρά μου γέρνουν
κι από το στρώμα μου γλυκά
σαν χάδια που ‘ρχονται κρυφά
τα όνειρα με παίρνουν
Κι είν’ ο έρωτας αντάρτης
άστατος σαν μήνας Μάρτης
σκέρτσα και καμώματα
κι είν’ ο έρωτας σαν ναύτης
που του σβήστηκε ο χάρτης
μες στην καταχνιά τον βρίσκουν
τ’ άσπρα ξημερώματα
Στου πρωινού την ομορφιά
τα μάτια μου ανοίγω
τυφλώνομαι στο πρώτο φως
κι ένας καφές βαρύς γλυκός
με συνεφέρνει λίγο
Μα επιστρέφεις σαν φονιάς
και τα νερά ταράζεις
πετάς τα ρούχα που φοράς
μες στο μυαλό μου κολυμπάς
και δύσκολα μου βάζεις