Μέσα στο πέλαγος π`αδιάκοπα παλεύω
για να`βρω κάπου ένα λιμάνι να σταθώ
το φως που ρίχνουν τα ματάκια σου γυρεύω
κι όπου μου δείχνουνε τυφλά ν`ακολουθώ.
Είσαι ο φάρος της ζωής μου ο φωτεινός,
ένα λιμάνι που φουρτούνα δεν το πιάνει.
Κι αν το καράβι μου το δέρνει ο ωκεανός,
εγώ πιστεύω πως θ`αράξω στο λιμάνι.
Κι αν οι φουρτούνες καταστρέψουν τ`άλμπουρά μου
κι αν τα μελτέμια με πετάξουν ναυαγό,
θα συμμαζέψω ένα ένα τα όνειρά μου
για να`ρθω εκεί που μου φωτίζεις κι ας πνιγώ.
Ίσως εκεί που μου φωτίζεις να φουντάρω
και να μην εύρω τη γαλήνη πουθενά,
μα θα`χω πάντοτε εσένανε για φάρο
μες στα πελάγη της ζωής τα σκοτεινά.