Δώδεκα βράδια ξαγρυπνώ
με τον καημό σου το γλυκό.
Φέρ’, όνειρό μου, στο μέτωπό μου
εκείνον που αγαπώ να δει τον πυρετό μου.
Και το χειλάκι μου στεγνό,
φέρε μου στ’ όνειρο νερό.
Να με στολίσεις, να με χτενίσεις
κι αν το αντέχεις πιο μετά να με αφήσεις.
Κόβω απ’ το σύννεφο πλευρό
και σου το φτιάχνω φυλαχτό
να σε φυλάει, να σε κρατάει,
τ’ άγιο κορμί σου στον αέρα μη λυγάει.
Κι αν δε με θέλεις μην το πεις,
πες το της νύχτας της αυγής,
πες το στ’ αστέρια που δε μιλάνε
κι όχι στ’ αηδόνια που παντού το μαρτυράνε.