Οι κόκκινες μπογιές που θα σε βάψουν
συνομωτούν κρυφά για να σ'αλλάξουν
σε κοιτάνε, προσπερνάνε,
στον καθρέφτη σου μιλάνε
και κείνος που για χρόνια σε θυμάται
να φεύγεις βιαστικά όταν κοιμάται
βουρκωμένος πάλι, ξενυχτά...
Της νύχτας οι κλωστές θα σε τυλίξουν
στου πόθου τις φωτιές για να σε ρίξουν
σε κυκλώνουν, σε θολώνουν,
τις αισθήσεις σου πληγώνουν
κι εσύ που τις κοιτάς σαν μαριονέτα
στου ονείρου σου το χτες απόψε πέτα
τις φτηνές σου μπογιές κι αν βαφτείς
στο σκοτάδι το φως θα βρεις...
Κόκκινο σα φλόγα, το πάθος της αρχής
κόκκινο ανάβει, το φως για να κρυφτείς
κόκκινη κορδέλα, στο μέρος του καρπού
κόκκινη αμαρτία, απλώνεται παντού.
Πέταξε η μέρα κι έσβησε η φωνή
κόκκινο γραμμένο, σκιά, σ'άσπρο πανί
θάλασσα γαλάζια, κράτα το κρυφό
ό, τι σε πληγώνει, κόκκινο αλμυρό...