Φύσηξε βοριάς στο έρημο το σπίτι
και πάγωσε λουλούδια και τα γιασεμιά
που είχανε ανθίσει,
και πάγωσε και τη φτωχή μου την καρδιά
απ’ τη μεγάλη λύπη.
Μαύρη καταχνιά έχω στην καρδιά
δεν το περίμενα ποτέ να μ’ αρνηθείς
να φύγεις να μ’ αφήσεις,
να βαρεθείς τα χάδια μου και τα φιλιά
και μακριά να ζήσεις.
Τώρα πώς θα ζω αφού σ’ αγαπώ,
στη μοναξιά ζητώ να βρω παρηγοριά
που έχασα εσένα,
τα δυο μου μάτια κλάψανε πολύ πικρά
αγάπη μου για σένα.