Brancas velas que percorren
o mar cando horizontes,
son corazóns que navegan
polos camiños da morte,
a canzón de un mariñeiro
feita de tebras e sol,
e un e coar de tristuras
co temporal amasou.
Párache na aquela praia
o mar ruxente tirou,
e unha flor que mergullada
agoa con agoa morta allo-u.
Os pinos da beira mar
pescan de que o ter luceiros.
Para chorar claridade
nas noites que son a inverno.
(Bis)
Caiu no mar unha estrela,
xa temos peixes louros
con amor, fun a ela.
Todo canta todo chora
po lo mar e pola terra.
Todo canta todo chora
po lo mar e pola terra.
(Bis)