Είμαι εγώ της καταιγίδας
είμαι σύννεφο που τρέχει
κόρη άγονης νησίδας
που τη μοναξιά αντέχει
Είμαι κύμα που τραβάει
στο βυθό κάθε σου λέξη
άνεμος που δε χωράει
σε καμιά μόνη σκέψη
Πού θα πάω
τι θα γίνω
αν θα φύγω κι από δω
σ’ αγαπάω
μα σ’ αφήνω
δε γνωρίζω το μυαλό
Είμαι ήλιος που τυφλώνει
είμαι η φυγή στην πράξη
απ’ αυτούς που μένουν μόνη
λες και κάπου το `χουν τάξει
Έχει κάνει λέει λασία
η ψυχή στη λογική μου
μια κλεμμένη εκκλησία
κάθε αγάπη χτεσινή μου