Μ’ αγωνία τώρα, περιμένει,
να `ρθει η μέρα φίλε, η γαμημένη.
Όσο η ημέρα πλησιάζει,
έναν κόμπο στο λαιμό, ανεβάζει.
Δεν το έχει μάγκα, ξανακάνει,
και φοβάται η δόλια, μην πεθάνει.
Μην ξυπνήσει μάγκα, κι είναι χώρια,
αλλού η ψυχή, αλλού το σώμα.
Άντε πέτα το, της είπε,
μην το σκέφταισε μωρή,
λες και θα `φερνες στον κόσμο,
το μωρό της Ροζμαρί.
Καθισμένη τώρα στο σαλόνι,
περιμένει ώρα, η Σιμώνη.
Και τα βάζει, με τη νοσοκόμα,
τ’ όνομά της, που δεν είπε ακόμα.
Δεν τη νοιάζει, μάγκα αν πονέσει,
τόσα άλλα, του `χει συγχωρέσει.
Την πειράζει όμως το γιατί,
που δεν είναι και αυτός μαζί.
Άντε πέτα το, της είπε,
μην το σκέφταισε μωρή,
λες και θα `φερνες στον κόσμο,
το μωρό της Ροζμαρί.
Είναι ο Καιάδας, είναι το σφαγείο,
θύμα η Σιμώνη, μες στο χειρουργείο.
Μια ζωή κρεμάει στο τσιγκέλι,
να την τραγουδάνε οι αγγέλοι.
Όταν απ’ την έκτρωση τελειώνει,
τότε βλαστημάει και θυμώνει.
Κάτι ώρες πάθους κι ηδονής,
τώρα ξεπληρώνει μετρητοίς.
Άντε πέτα το, της είπε,
μην το σκέφταισε μωρή,
λες και θα `φερνες στον κόσμο,
το μωρό της Ροζμαρί.