Ας ήμουνα σπουργίτης να πετώ,
βροχή κι αστραπή στον ουρανό,
ας μ’ έπιναν νερό στη ρεματιά,
κυνηγοί, αετοί και παιδιά.
Μακριά να πήγαινα, μακριά,
κύκνος στην αστροφεγγιά,
ποτέ να ζεις μην κουραστείς
κι ο ουρανός είναι πλατύς, είναι πλατύς.
Ας ήμουνα το δάσος το κρυφό
που μιλά στον ποιητή μέσ’ στη σιωπή,
ας ήμουνα λουλούδι και φωτιά
για να ζω, ν’ αγαπώ σαν τα πουλιά.
Μακριά να πήγαινα, μακριά,
κύκνος στην αστροφεγγιά,
ποτέ να ζεις μην κουραστείς
κι ο ουρανός είναι πλατύς, είναι πλατύς.