Κάποτε για μένα
ήταν η πνοή μου,
φως μες στο σκοτάδι
στη θολή ζωή μου.
Δε θυμάμαι πώς τη λένε,
δε θυμάμαι να το πω.
Μα τα μάτια μου σαν κλαίνε,
στο πικρό μου δάκρυ λένε
πως κρυφά την αγαπώ.
Κάποτε για μένα
ήταν η ελπίδα.
Χάθηκε και πάει,
δεν την ξαναείδα.
Δε θυμάμαι πώς τη λένε,
δε θυμάμαι να το πω.
Μα τα μάτια μου σαν κλαίνε,
στο πικρό μου δάκρυ λένε
πως κρυφά την αγαπώ.