Φοβάμαι να ζω μέσ’ στα χαλάσματα,
σε θυμάμαι κι οι τύψεις μου φαντάσματα,
τώρα πια, τώρα που `ναι αργά, τώρα βλέπω πως φταίω,
τώρα πια, τώρα που `ναι αργά, σε γυρεύω ξανά.
Εσύ μ’ αγάπησες κι εγώ σε πρόδωσα,
εσύ με λάτρεψες με πάθος,
εσύ μ’ ανάστησες κι εγώ σε σκότωσα
και τώρα πληρώνω ακριβά.
Πεθαίνω τις νύχτες που `μαι μόνος μου,
υποφέρω και με λυπάται ο πόνος μου,
τώρα πια, τώρα που `ναι αργά, τώρα βλέπω πως φταίω,
τώρα πια, τώρα που `ναι αργά, σε γυρεύω ξανά.
Εσύ μ’ αγάπησες κι εγώ σε πρόδωσα,
εσύ με λάτρεψες με πάθος,
εσύ μ’ ανάστησες κι εγώ σε σκότωσα
και τώρα πληρώνω ακριβά.