Σα νά γινε σεισμός και σπάσαν τζάμια
και του σπιτιού η πόρτα υποχωρεί
μονάχα εγώ που ξέρω τα σημάδια
γνωρίζω κι ότι μέλλει να συμβεί
και ξέρω πως αστέρια πια θα γίνουν
οι αγάπες μες τον κόσμο όταν σβήνουν.
Πως μπήκε τούτη η βάρκα μες το σπίτι
μια βάρκα που είναι για τους ναυαγούς
και ποιος θυμάται μέσα στον πλανήτη
ρομαντικούς να σώσει νοσταλγούς
το κύμα έχει φίδια και κοχλάζει
στο σπίτι που η αγάπη αναστενάζει.
Ποιος έσπρωξε τη βάρκα μες το σπίτι
ζωγραφισμένη μ’ όστρακα παλιά
με ψάρια κεντημένα σ’ ένα δίχτυ
και τα μαργαριτάρια στα κουπιά
Πως ήρθε; όπως μπαίνουν στα όνειρα μας.
εκείνα που σκεφτόμαστε δικά μας
Η θάλασσα ως το στήθος πια με φτάνει
Δεν ξέρω τι έχει γίνει και ποιος ζει
Μα ένα χέρι βγαίνει απ το ταβάνι
σωσίβιο μου ρίχνει και σκοινί
Το σπίτι στον αέρα ταξιδεύει
Ποια αγάπη μες τον κόσμο μας γυρεύε.