Στο τελευταίο φως της μέρας πέφτω και γίνομαι αέρας...
Απλώνομαι, κι όλη τη πόλη σκεπάζω
Μοιράζω ό,τι έχει απομείνει, και μεσ’ της νύχτας τη γαλήνη
ψάχνω παράθυρο να μπω... Να γίνω όνειρο τρελό...
Σφιχτά ξανά ν’ αγκαλιαστούμε, μικρές στιγμές να μοιραστούμε,
Σαν φως ζεστό να ξαναχαμογελάσεις...
Κι όσο κοντά είναι τα κορμιά μας, τόσο ψηλά τα πνεύματα μας
Ν’ αγκαλιαστούμε σαν θεοί... Αχ, νύχτα, κράτα γι’ άλλη μια στιγμή
Πες πως ήταν στον ήλιο κηλίδα, δες πως όλα ήταν σαν μαγικά...
Όταν μπλε φεγγαριού καταιγίδα περνά
Μας αφήνει καινούργια καρδιά... Κι η αγάπη στο τέλος νικά...
Άν τη θες... Άν τη θες να νικά
Μέσα στο πρώτο φως της μέρας ξυπνώ στην ερημιά, σαν ένας
Χαμένος άγγελος χωρίς τα φτερά του
Κι όλη η ομορφιά της φύσης που έλαμπε τόσο πριν μ’ αφήσεις
Πυκνή ομίχλη τώρα πια... Ζωή μικρή, χωρίς χαρά...
Ατέλειωτη είν’ η κάθε ώρα μέχρι του σούρουπου τα δώρα,
Εκεί που ο πόνος μου σφιχτά μ’ αγκαλιάζει
Κι όταν βαθύ σκοτάδι πέσει, φεγγάρι στ’ ουρανού τη μέση
Με φέρνει δίπλα σου ξανά... Να ζήσω έστω, γι’ άλλη μια βραδιά,
Μεσ’ τη δική σου αγκαλιά... Με τη δική σου μυρωδιά...
Αχ, νύχτα, έλα, πάρε με ξανά...
Μεσ’ τους χτύπους της καρδιάς μου,
Σαν τραγούδι ο έρωτας μου εσένα ζητά
Μεσ’ τα βάθη της ματιάς μου,
Κάποια μνήμη της χαράς μου φέγγει ξανά...
Στου κενού τη σκιά
Πες πως ήταν στον ήλιο κηλίδα, δες πως όλα ήταν σαν μαγικά...
Όταν μπλε φεγγαριού καταιγίδα περνά
Μας αφήνει καινούργια καρδιά... Κι η αγάπη στο τέλος νικά...
Άν τη θες να νικά