Τώρα μόλις σηκώθηκε λίγος αέρας
ο καθ’ ένας περίμενε αυτές τις μέρες να είναι δροσερές
έτσι τουλάχιστον λέγανε όλοι.
Ακόμα και η γυναίκα στο περίπτερο
έκανε λάθη στις συναλλαγές της από την πολλή ζέστη
και στο ραδιόφωνο προετοιμάζουν το χειμώνα
με χιούμορ και σταθερότητα, σοβαρότητα.
Κάνουν γκάλοπ και διαλέγουν απαντήσεις διαφορετικές
κλείνεις τα μάτια, κλείνεις ραντεβού, κλείνεις τα μάτια
κι ονειρεύεσαι πόλεις διαφορετικές.
Πόλεις νυχτερινές, αραιοκατοικημένες, χωρίς περιττούς ήχους
που ο φωτισμός τους βγαίνει μέσα από τους ανθρώπους,
από των σπιτιών τους τοίχους.
Μια πόρτα ανοίγει κάποιος σηκώνει το χέρι
και ο χαιρετισμός τους διαγράφει αστέρι, μμ… μάλλον φεγγάρι.
Εσύ ανταποκρίνεσαι σιγά σιγά μαζεύονται πολλοί
ακόμα πιο πολλοί, όλοι ανταποκρίνονται
και ο χαιρετισμός τους διαγράφει φεγγάρι.
Και καθώς πλησιάζουν ο ένας τον άλλο
τους ενώνει το ίδιο το γκάλοπ της πρώτης βροχής,
το γκάλοπ της δικής τους επαφής.
Ναι και πιο κάτω είναι ένα ζευγάρι που έχει μόνο ένα φεγγάρι
και το κόβει στα δυο, δαγκώνει το μισό και ξανά το μισό
μέχρι που μένουν ψίχουλα, μέχρι που μένει το τίποτα.
Αλλά αυτοί μοιράζονται ακόμα και το τίποτα
γιατί φαίνεται πως το τίποτα δεν είναι υπαρκτό
ίσως γι αυτό από μέσα τους να βγαίνει εκείνο το φως.