Άλλη μία νύχτα περνάει στο παρελθόν μου
έτσι άδοξα,
δωμάτιο παγωμένο, το όνειρο σβησμένο,
κρυώνω, χάθηκα.
Και νιώθω σαν παιδί χαμένο,
κανέναν πια δεν περιμένω,
κανείς για μένα δεν ρωτάει,
μ’ ένα παράπονο πνιγμένο,
με παρελθόν ρυτιδιασμένο
κι έξω αέρας να φυσάει.
Σκέψεις μπερδεμένες, ελπίδες μαραμένες
σε τρελό χορό,
παράθυρα που τρίζουν ραγίζουν τη σιωπή μου,
πώς να κοιμηθώ.
Και νιώθω σαν παιδί χαμένο,
κανέναν πια δεν περιμένω,
κανείς για μένα δεν ρωτάει,
μ’ ένα παράπονο πνιγμένο,
με παρελθόν ρυτιδιασμένο
κι έξω αέρας να φυσάει. ( χ2 )