Τόσα φαρμάκια πώς θες ν’ αντέξω,
τόσες φουρτούνες, τόσες φωτιές.
Λίγη ελπίδα, πού να γυρέψω,
δεν σε θυμάται κανείς στις συμφορές.
Όταν νυχτώνει, δεν ησυχάζω,
κι όταν χαράζει, δε χαίρομαι.
Δεν βρίσκω άκρη, γωνιά ν’ αράξω,
το δάκρυ τρέχει και πάντα βρέχομαι.
Θαρρείς κι εμένα σημάδι μ’ έχεις,
και με πληγώνεις ζωή βαριά.
Να `σαι λεβέντης και να αντέχεις,
κουράγιο θέλει και καθαρή καρδιά.