Μας κύκλωσε καταστροφή σε κάστρο κι ακρογιάλι.
Γραμματισμένοι και σοφοί λύνουν τα μάγια και γραφή
στέλνουνε στον εχθρό μεγάλη.
Μα εγώ που είδα στο ντουνιά τις πέτρες να ραγίζουν
κι είδα την τρέλα να γυρνά σε καλντερίμια και στενά
πήγα για εκεί που δε γυρίζουν.
Και βρήκα φίλο τον εχθρό και την αλήθεια αίμα.
Το στιχοπλόκο στο νερό να ζητιανεύει τον καιρό
και να μετράει κρυφά το ψέμα.
Κι είδα γυναίκες καθιστές πίσω απ’ το παραθύρι.
Κι άλλες μπροστά σε ποιητές, μαζί μ’ εκείνες και μ’ αυτές,
που έχουν τα μάτια σαν μπακίρι
Και πήρα πίσω το στρατί στις ερημιές του κόσμου.
Εκεί που οι άνθρωποι ψωμί τρώνε πικρό κι οι στεναγμοί
θά `ναι τ’ αυριανό το φως μου.