Ζω στη φεγγοβολὴ
που προχωράει
ολόγιομα είν’ τα χέρια μου
με πόθους
κι ο κόσμος είναι όμορφος πολύ
μοσχοβολάει.
Τα μάτια μου λιμπίστηκαν
τα δέντρα
τα δέντρα που γιομίσανε ελπίδες
και ντύθηκαν την πράσινη στολή
Το λιόχαρο δρομάκι προχωράει
σ᾿ ολόδροσο χαλί
κι απ᾿ το φεγγίτη με καλεί
στις πράσινες νησίδες.
Κι ούτε μυρίζομαι τα φάρμακα
τ᾿ αναρρωτήριο πια δε μου βρωμάει
θ᾿ ανοίξουν τα γαρούφαλα
η ώρα η καλή
Τι τάχα αν είσαι φυλακή;
Να μη λυγάς! ... ...