Ξαναρθα χαράματα για να σε συναντήσω
της γούνας μου τα ράμματα είπα να αφήσω πίσω
φταίω, το ξέρω, έσφαλα
τη νύχτα που είπα αντίο
μα νόμιζα πως φλέρταρες τον μπάρμαν τον αχρείο
Άσε με να μπω
μέρες τώρα στην πόρτα σου λιώνω
δυο κουβέντες να σου πω
άνοιξέ μου, είμαι απ’ έξω, κρυώνω
Αρρώστια η ζήλια γίνεται
παραφορά και πάθος
και κάθε της ξημέρωμα με οδηγεί στο λάθος
όσοι ζηλεύουν, μάτια μου, να ξέρεις αγαπάνε
κι όσοι αγαπάνε, μάτια μου, στο βάθος σε πονάνε