Του Λιβυκού το Πέλαγος
ποτέ μην αρμενίσεις
κι έχει το κύμα του καημό
και θα βαροκαρδίσεις.
Ε πέλαγος με τόσα ντέρτια, ωχ αμάν
Ε εσύ με γέννησες σεκλέτια και λαμάν.
Κύμα που δε μ’ αγάπησες
μόνο `παιξες μαζί μου
κι άφησες πίκρα στην ψυχή
κι αρμύρα στο κορμί μου.
Ε, πέλαγος πικρό και μαύρο, ωχ αμάν
Ε, την αγάπη μου που να βρω και λαμάν.
Φύσηξ’ αγέρι μου νοτιά
το κύμα στ’ ακρογιάλι
να του χαρίσω τ’ όνειρο
κι ας το τσακίσει πάλι.
Ε, βρήκα ψάχνοντας εσένα, ωχ αμάν
Ε, ακρογιάλια μαγεμένα και λαμάν.