Θυμάμαι
Όταν ήμασταν παιδιά
τα όνειρα που κάναμε
θυμάμαι
Νομίζαμε με μια δρασκελιά
τον ουρανό θα φτάναμε
Θυμάμαι
Μας άρεσε να είμαστε αρχηγοί
και υπήκοους ζητούσαμε
θυμάμαι
Χωρίζαμε στα δυο την αυλή
και πάντα εμείς νικούσαμε
θυμάμαι
Μια μέρα ξάφνου η ζωή
μας έριξε σκληρά στην βιοπάλη
Τα παιδικά τα όνειρα ποτέ
δε θα γυρίσουν πάλι
Γύρω σου κοίτα ένα πρωί
για λίγο φτωχικό φαΐ
οι άνθρωποι παιδεύονται
Μα ούτε λέξη όμως να μη πεις
τα βάσανα είναι για μας
ασ’ τα παιδιά να ονειρεύονται