Ένα υπέροχο ποίημα του ποιητή Ηλία Λυμπερόπουλου με πολύ υψηλά νοήματα αλλά και με αρκετό χιούμορ…!
Κάπως έτσι αρχίζει ο ποιητής την ιστορία... και λέει...
Κάτω από ένα φανάρι του δήμου,
που το φανάρι αυτό αχνοφέγγει,
είναι ένας τύπος. Και περιμένει, εκεί.
Κάτι περιμένει, που ίσως έρθει, ίσως δεν έρθει.
Δεν μένει συνέχεια κάτω απ’ αυτό το φανάρι, αλλά βολτάρει.
Πάει πέντε-δέκα βήματα δεξιά, άλλα τόσα αριστερά,
και να! Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω...
Είναι έτσι, ανήσυχος.
Κάτι περιμένει, που ίσως έρθει, ίσως δεν έρθει.
Είναι -λέει ο ποιητής- βαριά η ατμόσφαιρα,
έχει ομίχλη και κάνει και κομμάτι κρύο.
Αυτός εκεί. Περιμένει. Πέρα-δώθε, πέρα-δώθε...
Κάτι περιμένει, που ίσως έρθει, ίσως δεν έρθει.
Ψιλοβρέχει κιόλας. Κι αυτός μουρμουρίζει.
Βρίζει, βρίζει, βρίζει. Βρίζει.
Αλλά δε λέει ο ποιητής τι βρίζει!
Λέει όμως ότι είναι ανήσυχος.
Ξαφνικά ακούει μια φωνή.
Κοιτάει από `δώ, κοιτάει από `κεί... Πουθενά άνθρωπος!
Λέει, μη χειρότερα!
Αλλά αντιλαμβάνεται ότι η φωνή αυτή έρχεται από κάτω.
Και κάνει έτσι, και βλέπει κάτω ένα χαρτί.
Λέει, λες να μου μιλάει το χαρτί; Να το ρωτήσω;
- Μήπως μου μιλάς;
- Ναι! λέει αυτό.
- Μπά! και τι θέλεις;
Λέει,
- Κύριε, τι σας φταίω εγώ και με πατάτε και με κλωτσάτε;
Μη χειρότερα! Τι να πεις τώρα σ’ ένα χαρτί!
- Τι να σου πω βρε; Δεν βλέπεις; Εγώ εδώ πέρα περιμένω.
Κι όπως πηγαινοέρχομαι πέρα-δώθε κι εσύ `σαι μπροστά μου,
και θα σε πατήσω και θα σε κλωτσήσω.
Άλλωστε στη ζωή,
ο καθένας μας κλωτσάει ό,τι μπορεί και όποιον μπορεί.
Κι εσύ, και `γώ, κι αυτός, κι αυτή...
Άλλοτε είμαστε ένα πόδι που περνάει
κι άγρια, βάναυσα τον άλλονε κλωτσάει.
Κι άλλοτε, τάχα, εμείς οι δυνατοί
είμαστε απλώς ένα ασήμαντο χαρτί
στο πεζοδρόμιο της ζωής.
Τ’ ακούς βρε χαρτί;
Λέει (το χαρτί)…
- Ναι τ’ ακούω...
Αλλά σε παρακαλώ, λέει, εσύ τι θέλεις εδώ πέρα;
- Να!... Το λόγο θα σου δώσω βρε τι περιμένω εγώ εδώ πέρα;
Γούστο μου είναι και καπέλο μου να περιμένω ό,τι θέλω.
- Ναι... τολμάει και λέει το χαρτί,
αυτός ο τόπος εδώ όμως, αυτή η μεριά εδώ είναι δική μου!
Δικό μου είναι αυτό το μέρος.
Και ήρθες εσύ εδώ πέρα και μου κάνεις τον αφέντη.
- Βρε, τολμάς και μιλάς σε μένα έτσι;
Δε βλέπεις βρε ότι μπροστά σου είμαι ψηλός, θεόρατος και δυνατός;
Κι εσύ `σαι ένα παλιόχαρτο,
κι αφού είσαι μπροστά μου και θα σε πατάω και θα σε κλωτσάω!
Άλλωστε στη ζωή
ο καθένας μας κλωτσάει ό,τι μπορεί και όποιον μπορεί.
Κι εσύ, και `γώ, κι αυτός, κι αυτή...
Άλλοτε είμαστε ένα πόδι που περνάει
κι άγρια, βάναυσα τον άλλονε κλωτσάει.
Κι άλλοτε, τάχα, εμείς οι δυνατοί
είμαστε απλώς ένα ασήμαντο χαρτί
στο πεζοδρόμιο της ζωής.
Τ’ ακούς Κωστή, τ’ ακούς Στρατή,
τ’ ακούς Θανάση;
Άλλοτε πόδι που κλωτσάει
κι άλλοτε ασήμαντο χαρτί
κι εγώ κι εσύ, στην πράξη.