Γέροντες είκοσι χρονών
μέσα στις μπιραρίες,
μαθήτριες που αντί ποδιά
μια μαύρη σέρνουνε καρδιά
από τις εμπειρίες.
Μα εμείς έτσι νέοι αιώνια,
όλο πάθος κι ενθουσιασμό,
το ζευγάρι τ’ ασίγαστα αηδόνια
που σωθήκαν στον κατακλυσμό.
Η ταυτότητα ας λέει,
είμαι όμως δεκαπέντε χρονών στην καρδιά.
Πώς αλλιώς θα υπήρχε ο κόσμος,
αν δεν είχε εμάς τα μεγάλα παιδιά;
Παιδιά μ’ ολόμαυρα μαλλιά
και μάτια κουρασμένα,
κορίτσια με βραχνές φωνές
που `χουν χιλιάρες μηχανές
και όνειρα κανένα.
Μα εμείς της ελπίδας οι βράχοι,
το γαλάζιο εμείς της ζωής,
και το λίγο το γκρίζο που υπάρχει
μοναχά στα μαλλιά μας θα βρεις.
Η ταυτότητα ας λέει,
είμαι όμως δεκαπέντε χρονών στην καρδιά.
Πώς αλλιώς θα υπήρχε ο κόσμος,
αν δεν είχε εμάς τα μεγάλα παιδιά;