Πέντε μέρες δούλευε στη γη, στον ουρανό,
ο ίδιος πρωτομάστορης, ο ίδιος παραγιός,
μη γίνει λάθος πουθενά, εκεί που πρέπει τα βουνά,
οι κάμποι και ο ποταμός.
Ξημέρωσε η έκτη αυγή, τα χέρια του πήραν πηλό,
καθρέφτη κάνει το νερό και την ανάσα του ζωή
φύσηξε στις μορφές μας.
Έφτιαξε εμένα μελαμψό, άσπρον τον ένα μου αδερφό,
μια κόκκινη, μια κίτρινη τις άλλες δυο αδερφές μου.
Έλα αδερφέ και ξέχασε πως έχεις άλλο χρώμα,
μια ανάσα σου `δωσε ζωή, κορμί το ίδιο χώμα.
Κι ήταν για μας ένας Θεός και μάστορης και παραγιός,
κι ήταν για μας ένας Θεός και μάστορης και παραγιός.